Motywacja, która znika. I odwlekanie, które boli

Wiem, jak to jest, kiedy chcesz coś zrobić… ale nie robisz. Kiedy wiesz, że powinieneś zacząć, że to ważne, że to Twoje — a mimo to mija godzina, dzień, tydzień, a Ty dalej tkwisz w miejscu. Może siedzisz i scrollujesz bezmyślnie telefon. Może patrzysz w sufit. Może nagle wszystkie inne rzeczy stają się pilniejsze — pranie, sprzątanie, szukanie czegoś w internecie. A w głowie wciąż krąży: „zaraz”, „potem”, „jeszcze chwilę”.

To nie jest lenistwo. To nie jest brak ambicji. To jest prokrastynacja — odwlekanie działania mimo świadomości, że chcesz, że trzeba, że szkoda czasu. I że odwlekanie tylko pogarsza sprawę.

Z zewnątrz może to wyglądać na brak organizacji albo motywacji. Ale w środku często stoi coś więcej — lęk, że nie zrobisz tego wystarczająco dobrze. Perfekcjonizm, który nie pozwala Ci zacząć, dopóki wszystko nie będzie idealne. Wewnętrzny krytyk, który mówi: „i tak Ci nie wyjdzie”. Albo po prostu zmęczenie, przeciążenie, poczucie, że za dużo musisz, a za mało możesz.

Brak motywacji boli. Bo często widzisz, jak mija kolejny dzień, a Ty znów nie zrobiłeś tego, co planowałeś. Czujesz wstyd, złość na siebie, frustrację. Obiecujesz sobie, że „od jutra” się zmienisz — a potem znów stoisz w tym samym miejscu. I choć nikt może tego nie widzi, Ty czujesz, że coś nie gra. Że nie jesteś sobą. Że stoisz w miejscu, a czas ucieka.

W terapii możesz przyjrzeć się temu, co stoi za tym odkładaniem. Co Cię naprawdę blokuje. Dlaczego trudno Ci ruszyć, mimo że Ci zależy. Możesz nauczyć się inaczej mówić do siebie — z większym zrozumieniem, a nie z ciągłą presją. I możesz, krok po kroku, odbudować w sobie poczucie sprawczości — to, że potrafisz zacząć, działać, kończyć. I że nie musisz działać na 100%, żeby to miało wartość.

Motywacja nie zawsze przychodzi sama. Czasem trzeba stworzyć dla niej miejsce. Czasem trzeba przestać na nią czekać — i zacząć działać pomimo jej braku. Ale łatwiej to zrobić, gdy nie jesteś z tym wszystkim sam.