Kryzysy życiowe

Czasem życie nagle się zatrzymuje — tak, jakby ktoś nacisnął pauzę. Coś się wydarzyło i nic już nie wygląda tak samo. Może to była nagła utrata pracy, rozpad związku, trudna diagnoza zdrowotna, zdrada, konflikt rodzinny, śmierć bliskiej osoby, poronienie, wypalenie zawodowe… A może po prostu wszystko się nawarstwiło i nie jesteś już w stanie tego nie czuć.

Kryzys to nie zawsze wielki dramat z zewnątrz. Czasem wygląda „normalnie” — tylko Ty w środku już nie potrafisz dalej działać jak zawsze. Codzienność staje się za ciasna, przyszłość niepewna, a Ty czujesz, że grunt usuwa Ci się spod nóg. Może jest w Tobie chaos, może lęk, może gniew, a może całkowite otępienie. To wszystko są naturalne reakcje — bo Twój świat się zmienia, a Ty próbujesz się w tym odnaleźć.

W kryzysie nie zawsze trzeba „mieć problem psychiczny” w sensie klinicznym. Możesz być w pełni zdrowy, a mimo to nie radzić sobie z tym, co Cię spotkało. Możesz czuć się bezradny, zdezorientowany, rozbity. Możesz zadawać sobie pytania: „dlaczego mnie to spotkało?”, „co teraz?”, „czy wszystko jeszcze ma sens?”. Możesz nawet wstydzić się tego, co czujesz — bo przecież „inni mają gorzej”.

W takich momentach warto pozwolić sobie na pomoc. Nie musisz wiedzieć, od czego zacząć. Nie musisz od razu umieć tego nazwać. Czasem wystarczy, że pojawisz się — z tym, co czujesz. Lub z tym, czego nie potrafisz już czuć.

W gabinecie, do którego możesz przyjść, jest przestrzeń na wszystkie te emocje. Bez pośpiechu, bez oceny, bez „musisz to przetrwać”. Pomogę Ci zrozumieć, co się w Tobie dzieje, co się rozsypało i co można powoli odbudować. Kryzys nie jest końcem — choć często tak wygląda. Może być też początkiem nowego etapu — jeśli tylko pozwolisz sobie nie iść przez to sam.